Tijd voor ontspanning!

Brownsberg

We zitten ondertussen al aan de laatste week van de paasvakantie en hebben er al anderhalve week opzitten. Wat vliegt de tijd hier in Suriname! We proberen alles uit een dag te halen, maar voor we het weten is het al avond. Tijdens de eerste week hebben Axelle en ik heel wat gewerkt aan onze bachelorproef. We hadden dus zeker wat ontspanning verdiend. Dus trokken we, op 26 maart 2016, richting Brownsberg met een aantal studenten. 

Brownsberg is een natuurreservaat in het district Brokopondo, in Suriname. Het gebied ligt op een berg, met een top op 400 meter. Er is heel wat fauna en flora aanwezig in deze streek. Dit gebied is een tropisch regenwoud en het maakt deel uit van het Amazoneregenwoud, het grootste regenwoud op aarde. Eigenlijk een heel toepasselijke naam, want de regen was van de partij.

Nadat we vertrokken, om negen uur, maakten we een tussenstop bij het Brokopondostuwmeer. Dit is een stuwmeer met een oppervlakte van 135 duizend hectare en ligt in het Brokopondodistrict. Het stuwmeer was erg groot en impressionant. We beklommen een kleine helling, waardoor we een heel mooi overzicht hadden over het stuwmeer. Het uitzicht was werkelijk prachtig.

Daarna reisden we verder en kwamen we aan in Brownsberg. We reden op wegen door de jungle om onze verblijfplaats te bereiken. Op die verblijfplaats hadden we een prachtig uitzicht. Jammer dat we door het slecht weer niet lang konden genieten van dat panorama.

Even later vertrokken we richting de ‘Leoval’. De wandeling naar de waterval was zeer rustig. We kwamen aan en iedereen besloot een duikje te nemen in het ijskoude water. De waterval was prachtig! Tijdens de tweedaagse konden we drie watervallen bezichtigen, namelijk de Leoval, de Irenval en de Kumbuval. Om de laatste twee watervallen te bereiken, wandelden we van hoog naar laag en van laag naar hoog. Met spijt in ons hart mochten we niet tot de hoogste top klimmen, want het weer zat niet mee en de tocht zou te gevaarlijk zijn. Helaas konden we de vierde waterval, de Mazaronval, niet zien. Ik heb enorm genoten van de uitstap. Het was zeer vermoeiend, maar wandelen in deze natuur is het mooiste dat je mij kan geven!

Galibi

We stonden op donderdag 31 maart 2016, om negen uur, opnieuw klaar voor onze volgende uitstap. Onze bestemming? Galibi. Eerst reden we met de bus richting Albina. Dit is een ressort en de hoofdstad van het district Marowijne, in Suriname. De plaats ligt ongeveer 140 kilometer ten oosten van Paramaribo. Het ligt tegenover Saint-Laurent-du-Maroni (Frans-Guyana). Bij aankomst werden we opgewacht door de kapitein van de boot.

We maakten met de studenten een lange rij, zodat we onze bagage snel in de boot kregen. Daarna vertrokken we naar Galibi om kennis te maken met onze verblijfplaats voor die nacht. Na de wilde, natte boottocht van een dikke twee uur, kwamen we aan in een paradijs. We zagen alleen maar palmbomen, zee en strand. Spijtig dat ik de zon niet kon toevoegen aan dit lijstje. We lieten dit niet aan ons hart komen. Toen we onze bagage gedropt hadden, maakten we een wandeling op de mooie stranden van Galibi. Tijdens deze wandeling zagen we een dode schildpad. ’s Avonds zouden we op zoektocht gaan naar levende schildpadden. We keken er enorm naar uit!

Om 19 uur aten we een maaltijd en speelden we enkele spelletjes. Pas rond 22u30 vertrokken we naar het strand om zeeschildpadden te zoeken. We hadden een lange broek aan en gesloten schoenen. Mike, onze begeleider, liep voor ons en wij volgden. We moesten wel lang wandelen voor we de eerste zeeschildpad zagen. Ik had nooit gedacht dat dit zo’n grote dieren waren! We mochten geen licht of lawaai maken, zodat de dieren niet schrokken. De zeeschildpadden kwamen aan land om hun eitjes veilig te verbergen. Toen we wachtten om een zeeschildpad van dichtbij te zien, kon ik mijn ogen niet van de sterrenhemel houden. Zoveel sterren had ik nog nooit gezien. Ze lichtten de volledige hemel op.

We zagen maar twee zeeschildpadden en daarna vertrokken we terug naar onze slaapplaats. Onderweg besliste ik met Floor en Axelle om buiten te slapen. Toen we terug waren, maakten we ons volledig klaar. We verplaatsten de tafels en verlegden de matrassen en daar lagen we dan, midden in de natuur. Het was een korte, maar fijne nachtrust. We kwamen wakker op een mooi, wit strand en hoorden de golven. Het was leuk om op die manier wakker te worden. Niemand had een ochtendhumeur!

We stonden op en brachten alles terug naar binnen. Daarna namen we een frisse duik in het water en aten we onze boterhamen op. Uiteindelijk verzamelden we onze spullen en vertrokken we naar de boot. Er was nog even tijd om souvenirs te kopen van de schildpadden.

Frans-Guyana

Na Galibi vertrokken we richting Europa. Ja, je leest het goed, want we vertrokken naar Frans-Guyana. Het was echt even of ik in het zuiden van Frankrijk verbleef. Ze spraken er Frans, we konden betalen met euro’s en er was ook orde en netheid in de straten. Dit was helemaal in tegenstelling tot de straten in Suriname. Oh, wat ik niet mag vergeten te vertellen! We kochten een croissant… Je kan totaal niet voorstellen hoe dit, na twee maanden, gesmaakt heeft.

Onze uitstap liep op zijn eind en we vertrokken richting Paramaribo. Het was een van de mooiste trips die ik tot nu toe heb gedaan!

UNESCO werelderfgoed

Van donderdag 7 april tot en met zaterdag 9 april 2016 maakten we onze laatste uitstap. De bestemming? Voltzberg. Voltzberg is een natuurreservaat dat sinds 2000 op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Het is dus een beschermd gebied. De Raleighvallen en Voltzberg zijn gelegen aan de Coppenamerivier. De Voltzberg is ongeveer 240 meter hoog. Er zijn, volgens onze begeleider, 359 diersoorten aanwezig.

De eerste dag draaide vooral rond het reizen. Om 07u20 kwam de vaste buschauffeur ons ophalen aan onze woonplaats. Daarna vertrokken we richting Witagron, een Kwinti-dorpje aan de oostelijke oever van de Coppenamerivier. We maakten een tussenstop bij een vliegveld en reden daarna verder. De weg ernaartoe was enorm avontuurlijk. De bus reed door de savannes en door het tropisch regenwoud van Witagron. Na zes uren kwamen we eindelijk aan. Je kan al gaan denken hoe lastig de busrit was. Toen we aankwamen in Witagron was het nog niet voorbij. Een boottocht van twee uren en een half stond ook nog op het programma. Nadat alles was ingeladen, vertrokken we richting onze verblijfplaats in Voltzberg. Onze begeleider was een ervaren Kwinit-bootsman. De bootsman reisde langs tal van rotsblokken. Toen we onze bestemming bereikten, waren sommigen moe en konden ze niet meer wachten op het avondeten. We kregen meteen iets te eten. Ja, je kan het al raden, bami natuurlijk! We konden enkele Doodskopaapjes aanraken, wat als dierenvriend leuk meegenomen was.

Dag twee startte toen onze begeleider ons wekte om 6u50. Om 8u moesten we zeker klaarstaan. Hij wilde dat we de tijd namen om stevig te ontbijten en onze rugzak klaar te maken voor vertrek. In mijn rugzak zat 2 liter water, zonnecrème, een camera, een sandwich en druivensuiker. Ik was klaar om de Voltzberg te beklimmen. Voor we van start gingen met de beklimming, reisden we nog een tiental minuten met een bootje. De beklimming was in totaal 16 kilometer, heen en terug. Het was een flinke wandeltocht door een prachtig, tropisch regenwoud. We liepen langs kleine kreekjes en over verschillende rotsen. Door heuvellandschappen zetten we onze tocht verder. We kregen de tip om stil te zijn indien we dieren wilden zien. De gids gaf uitleg over verschillende bomen en vogels die hij hoorde fluiten. Helaas hebben we geen dieren gezien. Na enkele uren klimmen, bereikten we de top van de Voltzberg. Deze berg bestaat uit drie plateaus. Ik beklom alle plateaus en kon bovenaan genieten van de prachtige natuur. Ik had wel even de tijd nodig om uit te blazen. Op de top konden we het aangename geluid van de brulapen horen. Aan het einde van de wandeling konden we even rusten aan een waterval. Kort daarna kwam de boot ons terug ophalen. Toen we onze verblijfplaats terug bereikten, konden we genieten van verfrissend water en lekker eten. Die avond was prachtig. Enkele Raleighboys zongen en speelden op muziekinstrumenten bij een zalig kampvuur. We sloten de avond gezamenlijk af en hadden er enorm van genoten.

Dag drie brak snel aan en we begonnen aan onze laatste uitstap. We bezochten een moedervallei, maar daarvoor moesten we een uurtje wandelen. We konden er niet in zwemmen, omdat er soms dieren in het water zitten. Het was te gevaarlijk. Gelukkig was het uitzicht prachtig! De wandeling naar de moedervallei was voor mij het ideale moment om te genieten van de laatste stukjes natuur. Daarna vertrokken we opnieuw richting Witagron. De boottocht duurde helaas iets langer in het terugkeren door een defecte motor. De buschauffeur stond ons op te wachten en op de hobbelige baantjes keerden we terug naar ons huisje.

Ik was alweer een ervaring rijker. Een ervaring die me niemand ooit zal afnemen.