Perfectionistisch? Nee, niet in Suriname.

Mijn eerste twee weken zijn voorbij gevlogen! In dit blogbericht zal je lezen waarom ik enorm moest wennen tijdens deze weken. De lesvoorbereidingen gebeuren hier dag per dag. Wanneer de school eindigt, beginnen de leerkrachten te werken aan hun lesvoorbereidingen voor de volgende dag. Sommige leerkrachten beginnen zelfs al tijdens bepaalde activiteiten. Dit is in België absoluut niet van toepassing. De meeste kleuterjuffen hebben al hun thema afgewerkt voor ze ermee beginnen.

Ik ben zelf heel perfectionistisch en ik wil altijd alles op voorhand afgewerkt hebben. Normaal gezien zou ik mijn lesvoorbereidingen voor een volledige week maken. Hier is dit niet het geval… Op vrijdag kreeg ik, tijdens het klasgebeuren, tijd om mijn les te maken die ik op maandag zou geven. Het was niet eenvoudig om een les voor te bereiden in één dag. Ik had het gevoel dat ik meer tijd nodig had om na te denken en om mijn creativiteit zijn gang te laten gaan. Toen ik aan het nadenken was, gaf de juf mij een boek. Daarin moest ik een leergesprek zoeken die ik maandag zou gebruiken. Ze gaf me de pagina en vermeldde dat ik die les moest geven. Ik vroeg aan haar of ik mijn eigen werkwijze mocht integreren. Jammer genoeg mocht dit niet. Ik moest me aan het themaboek houden en werd verplicht om dit boek te volgen. Dit was voor mij een complete aanpassing. Ik ben het gewoon om alles creatief aan te pakken, zodat ik de kinderen meer kan betrekken bij de activiteit. Ik wilde de activiteiten speels aanpakken en een eigen inbreng doen in het thema.

Als ik zo laat moet beginnen aan een lesvoorbereiding, voel ik me totaal niet goed voorbereid. Er ontstaat een enorme stress bij mij. Het was niet eenvoudig om de structuur, die ik gewend ben in België, los te laten.

Deze situatie kan ik koppelen aan culturele zelfkennis. Ik weet van mezelf dat ik heel veel nood heb aan structuur, planning, orde en netheid. Ik had het al verteld dat ik perfectionistisch ben, hé! Tijdens mijn opleidingsjaren heb ik een eigen wereldbeeld en referentiekader ontwikkeld. Het is dus moeilijk om de structuur, de planning, de orde, de creativiteit en de netheid los te laten.

Tijdens het hoekenwerk, zoals we het in België noemen, moeten de kinderen na het spelen ook alles opruimen. Als de kinderen opgeruimd hebben, gaan wij altijd na of de hoeken wel in orde zijn. Hier, in Suriname, vertrouwen ze de kinderen en gaan ze niet meer kijken in de hoeken, terwijl dit eigenlijk wel nodig is. Bepaalde hoeken waren niet goed opgeruimd. Ik had de neiging om de kasten en de hoeken allemaal netjes op te ruimen tijdens mijn stage. Ik wilde de kinderen stimuleren om mooi op te ruimen, maar dit mocht niet van de juf. Hier is geen controle nodig, want het is hun probleem als ze niet mooi opruimen. Dit was even schrikken, maar na een goed gesprek met de juf begreep ik het beter. In Suriname zijn ze meer gesteld op de zelfstandigheid van de kinderen. Ze moeten alles alleen uitvoeren en moeten zoveel mogelijk individueel leren. Als wij ze sturen en zeggen wat van hen verwacht wordt, zullen ze de andere dagen wachten tot we ze opnieuw sturen.

Ik kan hier wel zeggen dat mijn eigen conflicthantering wat aan de zwakke kant is. Ik durf niet meteen een conflict te voeren en wacht liever af. Ik durf wel vragen stellen en ik heb een eigen mening, maar ik zal mijn standpunt niet doordrijven. Dit conflict zag ik eerder als een leerkans. Ik wilde aan de hand van vragen meer te weten komen. Ik wilde weten waarom de juf zo dacht.

Tijdens de stages in België ben ik een persoon die alles noteert. Nadien schrijf ik alles nog eens over zodat het overzichtelijk en duidelijk is. De eerste week deed ik dit hier ook, met het gevolg dat ik elke avond tot laat bezig was om alles over te schrijven. Ik had heel wat stress, omdat ik mezelf extra werk gaf. Tijdens de les gaf de juf mij een aantal dingen in handen, waardoor ik niet meer overzichtelijk kon schrijven. Na de lessen had ik de neiging om alles opnieuw over te schrijven. Helaas kon ik dit niet blijven volhouden. Ik moest op zoek gaan naar een nieuwe manier van werken, zodat het voor mij allemaal haalbaar bleef. Ik deed mijn mooi schrift mee naar de les om alles meteen te noteren. Vooraf had ik wel goed nagedacht over de structuur en de opbouw in het schrift. Axelle en ik hadden enkele afspraken gemaakt, zodat ik de activiteiten vlot kon invullen. Op die manier kreeg ik een goed beeld van de les. Mijn medestudenten maakten ook de opmerking dat ik er te veel tijd instak. Gelukkig zijn zij er om mij af en toe eens met mijn voeten op de grond te houden.

Maandag geef ik mijn eerste activiteit in de klas. Ik wilde heel veel knutselen, zoals ik voor mijn stages in België deed. Hier is dit niet mogelijk, omdat ik het materiaal niet bezit en omdat de school dit ook niet wenst. De juffen willen vooral dat we hun idee overnemen en dat we van hen leren. Het is heel belangrijk dat we deze regels respecteren en er rekening mee houden. Ik moet me soms de volgende vragen stellen: “Kunnen de juffen dit ook realiseren, als ik weg ben?”, “Hebben ze het nodige materiaal om zoiets te doen?”, …

Ik moet hun manier van werken respecteren. Natuurlijk kan ik enkele ideetjes geven, maar ik denk dat dit gemakkelijker zal gaan als we elkaar beter kennen.

Wordt vervolgd…